Otworzyłam lekko oczy i ujrzałam moją miłość, która wstała wcześniej i pewnie cały czas na mnie patrzyła. Vanessa otworzyła usta a potem usłyszałam niemal niesłyszalny szept.
- Kocham cię. - uśmiechnęła się blondynka
- Ja ciebie też. - odwzajemniłam gest
Po chwili nasze usta złączyły się w jedną całość. Nasz pocałunek był tak namiętny i pikantny, że nie można było go opisać. Dotykałyśmy siebie tak, jakby to był nasz ostatni raz, kiedy się widzimy. Nasze ręce przesuwały się od włosów, przez szyję, aż po dół pleców. Pragnęłyśmy więcej. Między naszymi pocałunkami uśmiechałyśmy się do siebie. Doszłoby do czegoś więcej, gdyby nie zadzwonił mój telefon.
Odkryłam moje nagie ciało po czym wstałam po mój telefon. Kliknęłam zieloną słuchawkę.
- Halo? - spytałam niechętnie.
Podeszłam do okna i zaczęłam wpatrywać się w widok przede mną.
- Cześć Madd. - usłyszałam głos mojego kolegi, Seby
- Po co dzwonisz? - odeszłam spod okna i zaczęłam spacerować po pokoju
- Pomóż.
- Najpierw powiedz w czym. - przewróciłam oczami
- Czy nie możesz po prostu przyjechać? - w jego głosie było słychać irytację
- Nie, nie mogę. - kolejny raz przewróciłam oczami
- Ugh. Gonią mnie dilerzy. Pomóż, kurwa. - kolega był już lekko zdyszany
- Wiesz co? Za wczoraj to, kurwa, nie. - powiedziałam i kliknęłam czerwoną słuchawkę.
Nessy lekko się podniosła.
- Kto to był? - spytała swoim melodyjnym głosem
- Sebastian. - opadłam na łóżko
- Kochanie, nie przejmuj się. - dziewczyna pogładziła mnie po policzku
Z moich oczu zaczęły spływać łzy, lecz od razu je wytarłam ręką, po czym wstałam z łóżka i sięgnęłam po moje ubrania.
- Chcesz kawę? - powiedziałam przez łzy
- Tak. - powiedziała ze smutkiem Vanessa
Coś zakuło mnie w serce. Nienawidziłam tego tonu. Gdy smutek łapał za jej serce, a mnie rozrywało to od środka. Chociaż już wiele przeszłam, o wiele, wiele więcej niż ona i sprawiło mi to o wiele więcej bólu i smutku, przełożyłabym te uczucia na mnie.
Ubrałam majtki, następnie skarpetki i spodnie. Nessy dalej leżała na łóżku i ciągle się we mnie wpatrywała. Gdy nasze spojrzenia się spotkały poczułam ogromną miłość bijącą z jej oczu. Wręcz za takie spojrzenie, które patrzy na mnie codziennie, mogłabym oddać wszystko.
Na moje nagie piersi nałożyłam jedynie bluzę, po czym weszłam do kuchni i postawiłam wodę. Sięgnęłam po kawę, a później po filiżanki. Nasypałam kofeinę do porcelany, po czym zalałam wodą. Dodałam po łyżeczce cukru i położyłam w jadalni.
Po chwili doszła do mnie Ness. W ciszy piłyśmy kawę, gdy usłyszałyśmy dzwonek do drzwi.
Wstałam i poprawiłam bluzę. Otworzyłam drzwi a tam kto stał? We własnej osobie pieprzony Sebastian.
W moich oczach mieszało się przerażenie ze smutkiem. Otwarłam usta aby coś powiedzieć, ale nie miałam odwagi.
- Wiedziałem, że cię tu znajdę. - wyszeptał ten kurewski drań
- Spierdalaj. - prawie zamknęłam drzwi, lecz on je przytrzymał
- Czemu mi nie pomogłaś, suko? Hm? - złapał mnie za kołnierz - Pożałujesz tego. - dostałam w brzuch, na skutek czego jęknęłam. - Oj, pożałujesz. Zobaczysz w domu.
Odwróciłam się lekko, a za filarem stała Vanessa. Błagam, żeby tutaj nie szła. To sprawa między mną a Sebastianem.
Dziewczyna zmierzała w moją stronę. Kurwa, nie. Błagam Boże, niech ona zawróci.
- Nie. Błagam nie! - zaczęłam się wyrywać i płakać - Nie podchodź tutaj, błagam!
- Zostaw ją! - usłyszałam głos blondynki
Za późno.
- Znalazła się kolejna odważna. - dostałam dwa ciosy w brzuch - Widzisz co z nią robię? - kolejne dwa ciosy w brzuch. - Może teraz ją obronisz, co?
- Nie reaguj. Proszę. - wyszeptałam
- Nie traktuj jej jak worek treningowy. - wysyczała dziewczyna przez zęby
- Oh. Naprawdę? Patrz. - dostałam w brzuch, znowu
- Idź już sobie. Porozmawiamy w domu. - wyszeptałam
- Ah, dobrze. Nie zapomnę. - chłopak upuścił mnie, na co ja opadłam na ziemię, a potem wyszedł
- Boże, Madd. - powiedziała Ness i podeszła do mnie
- Nic... Nic mi nie jest. - powiedziałam cicho i wstałam trzymając się z brzuch.
Podeszłam do stolika i usiadłam przy nim. Byłam cała obolała, a jak wrócę do mieszkania, będzie jeszcze gorzej, a jak nie wrócę, to będę martwa i to dosłownie.
- Muszę iść. - stwierdziłam
- Do niego? Nie ma mowy, nie wypuszczę cię stąd. - powiedziała blondynka i usiadła naprzeciwko mnie
- Jeśli tam dzisiaj nie wrócę, to będę martwa. - powiedziałam i wstałam kierując się ku wyjściu.
Ubrałam buty i kurtkę, po czym pocałowałam Vanesse i wyszłam z mieszkania.
Jak zawsze szłam szarymi ulicami Los Angeles. Tymi bardziej groźnymi, w których roi się od narkotyków. Akurat ja (i ten pieprzony dupek Sebastian) musieliśmy mieszkać na takiej ulicy. Widziałam grupkę ludzi, która paliła marihuane. Starałam się na nich nie patrzeć, ale się nie udało...
- O! Patrzcie! To ta lesba, o której mówił nam Seba! - powiedział jakiś chłopak
Na imię Seba się wzdrygnęłam. Ale chwila, chwila... Ja nie jestem żadną lesbą! Jestem osobą biseksualną! A jeśli już, to nie pozwolę, aby nazywali tak Nessy.
Podeszłam do nich, ze strachem w oczach. Mam nadzieję, że nie było tego widać...
- Nie jestem żadną lesbą. Zapamiętaj to sobie. - wysyczałam przez zęby
- Ah, tak? - spytał
- Głuchy jesteś? - powiedziałam - No to dobrze słyszałeś - odwróciłam się na pięcie i powoli odchodziłam
- Naprawdę? - złapał mnie za rękę i odwrócił - To żeby to udowodnić, ma ci się podobać to.
Chłopak pchnął mnie na ścianę jednego z budynków, po czym zaczął rozpinać kurtkę. O kurwa... Nie! Nie ma prawa mnie tak traktować! I nie przy ludziach...
Brunet zaczął rozpinać rozporek. Próbowałam się nie drzeć, żeby Seba nie słyszał, ale on nie przestawał i wsunął mi rękę pod spodnie. Dzięki Bogu, że nie pod majtki. Chciałam się wyrwać, ale nie dałam rady. Kurwa mać, gdzie tu jest policja? A może pokaże mu, że daje mi to satysfakcję.
- Dalej, dalej no. - odchyliłam głowę by chociaż trochę odwzorować podniecenie i lekko otworzyłam usta
Moje kolano było o parę centymetrów od jego krocza. Po chwili się z nim zetknęłam i zaczęłam się o nie pocierać, na co on mnie odepchnął a ja mogłam się doprowadzić do normalnego stanu i pójść w kierunku domu.
Weszłam po schodach i otworzyłam drzwi. Ściągnęłam kurtkę z nadzieją, że Sebastiana nie będzie w domu. Nadzieja matką głupich...
- Upokorzyłaś mnie! Zapłacisz za to! - krzyknął brunet
~*~
Hej :)
Mam nadzieję, że was nie zawiodłam i, że rozdział wam się spodobał
Na razie trochę będzie nudno, ale akcja się rozkręci ;)
Jeśli już tutaj jesteś, to proszę dodaj komentarz. Komentarze motywują do dalszej pracy
Do następnego ;*
Bardzo proszę, żeby po przeczytaniu rozdziału dodać komentarz, ponieważ jak patrzę na wyświetlenia, to przy samym tym poście jest 30 wyświetleń, a tylko jeden komentarz, więc proszę o wyrażenie swojej opinii :)
